Data aktualizacji: 12 maja 2022 Polipy jelita grubego, w tym polipy odbytu, należą do bardzo częstych zmian narządów wewnętrznych człowieka. To zwyrodnienia o charakterze nowotworowym, które zazwyczaj nie dają żadnych objawów. Dlatego tak ważne są profilaktyczne badania, które pozwolą na zdiagnozowanie polipa i jego usunięcie. Polipy odbytu są łagodnymi zmianami nowotworowymi zbudowanymi z tkanki łącznej oraz nabłonka. Lekarze diagnozują je średnio u 20-40 procent pacjentów poddawanych profilaktycznej kolonoskopii. Skąd się biorą te uszypułowane zmiany rosnące na błonie śluzowej jelita? Ryzyko pojawienia się polipów odbytu rośnie wraz z wiekiem, pierwsze zmiany najczęściej tworzą się około 30. roku życia. U niektórych pacjentów tworzenie się polipów jest uwarunkowane genetycznie. Osoby takie muszą częściej wykonywać profilaktyczną kolonoskopię, zwłaszcza jeśli w rodzinie były przypadki nowotworów jelita powstałego na bazie polipa. Polipy odbytu różnią się między sobą budową i można je podzielić na polipy: gruczolakowe - mogą ulegać zmianie złośliwej w ciągu 10-12 lat. W złośliwą zmianę przekształca się połowa polipów o średnicy powyżej 2 cm hiperplastyczne - częściej rozwijają się w odbytnicy, ryzyko przemiany złośliwej nie jest tak znaczne jak w przypadku polipów gruczolakowych, jednak duże i liczne polipy hiperplastyczne trzeba usunąć hamartomatyczne – powstają w chorobach uwarunkowanych genetycznie rzekome - powstają w wyniku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego Polipy odbytu a hemoroidy Wielu pacjentów myli polipy odbytu z żylakami odbytu zwanymi potocznie hemoroidami. Żylaki odbytu są poszerzeniem splotu żylnego odbytu, które często objawiają się pieczeniem, swędzeniem w okolicy odbytu, a także krwawieniem. Tymczasem polip to każde uwypuklenie ponad powierzchnię ściany jelita grubego w kierunku jego światła, zazwyczaj ból jest przy nich mniej odczuwalny. Polipy odbytu objawy Niestety większość polipów nie powoduje żadnych objawów i jest wykrywana podczas profilaktycznych badań, zwłaszcza, jeśli polipy są małe, do 1 cm. Większe zmiany mogą objawiać się: zmianą rytmu wypróżnień zaparciami biegunkami stolcem z domieszka śluzu lub krwi uczuciem parcia na stolec bólami brzucha niedokrwistością Rzadko kiedy polipom odbytu towarzyszy ból, jeśli tak się zdarzy może to oznaczać, że pacjent jednocześnie ma szczelinę odbytu, polip wypadł poza kanał odbytu i zwieracz uciska szypułę polipa lub polip utknął w kanale przetoki. Jeśli pacjent zauważy u siebie niepokojące objawy powinien jak najszybciej zgłosić się do lekarza, bo podobne symptomy mogą sugerować powstanie zmian rakowych jelita grubego. Pierwszym badaniem przy podejrzeniu polipów jelita jest badanie kału na krew utajoną, czyli obecności krwi, lekarz może skierować pacjenta także na badanie endoskopowe jelita grubego, podczas którego można zdiagnozować polipy i inne niepokojące zmiany. Zobacz też: Tłuszczak - przyczyny, usuwanie, leczenie Polip odbytu leczenie W trakcie badania endoskopowego można w całości usunąć polipy, które nie przekraczają 3 cm średnicy. Zabieg nie wymaga dodatkowego znieczulenia i nie jest bolesny dla pacjenta. Wycięta zmiana przekazywana jest do badania histopatologicznego, żeby wykluczyć nowotwór jelita. Jeśli zmiana jest złośliwa konieczna będzie operacja usuwająca większą część jelita i najbliższe węzły chłonne. Szacuje się, że w przypadku zachorowania na raka wykształconego z polipa człowiek ma tylko 30 procent szans na przeżycie. Polip odbytu u dziecka Choć większość polipów odbytu diagnozuje się u dorosłych osób i ryzyko ich występowania zwiększa się wraz z wiekiem, to czasem zdarza się, że mamy do czynienia z polipami odbytu u dziecka. U dzieci polipy diagnozuje się w podobny sposób, jak u dorosłych. Jeśli lekarz zdecyduje o wykonaniu kolonoskopii, to zostanie ona przeprowadzona w znieczuleniu ogólnym, żeby złagodzić stres u małego pacjenta. Dziecko jest wtedy na jeden dzień przyjmowane do szpitala. Czytaj też: Rak odbytu - objawy, przyczyny, leczenie i rokowania Polipy jelita grubego - leczenie i dieta Polipy jelita grubego – objawy i przyczyny Swędzenie i pieczenie odbytu. Jakie mogą być przyczyny? Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
Zarobaczenie to częsta przypadłość miejskich czworonogów. Duże skupiska zwierząt to idealne miejsce, w którym mogą rozprzestrzeniać się nie tylko wirusy i bakterie, ale także pasożyty wewnętrzne. Początkowe stadia zarobaczenia nie wywołują specyficznych objawów, jednak obecność pasożytów może być wyjątkowo groźna dla zdrowia psów. Jakie są najczęstsze pasożyty wewnętrzne psów, jak rozpoznać zarobaczenie i co zrobić, by pomóc zaatakowanemu przez robaki pupilowi? Skąd się biorą pasożyty wewnętrzne u psów? Do zarażenia pasożytem dochodzi najczęściej drogą pokarmową, kiedy znajdujące się w glebie lub wodzie jaja zostają zjedzone przez czworonoga. Psiak może zarazić się również poprzez zjedzenie innego, zarobaczonego zwierzęcia, takiego jak mysz lub ptak. Niektóre tasiemce mogą być przenoszone przez pchły, które – połykane przez psa na przykład podczas wylizywania sierści – stają się źródłem zarażenia. Na pasożyty wewnętrzne narażone są w szczególności szczenięta. Już w ciągu życia płodowego mogą zarazić się od suki glistą, która dostaje się do płodów poprzez łożysko. Z tego powodu szczególnie ważne jest odrobaczanie suki jeszcze przed planowanym kryciem. Najczęstsze pasożyty wewnętrzne u psów W jelitach psów może mieszkać wiele gatunków pasożytów. Należą one do obleńców (robaki obłe) i płazińców (robaki płaskie). Tasiemiec psi Dipylidium caninum należy do tasiemców uzbrojonych i jest najczęściej występującym tasiemcem u psów. Czworonogi zarażają się nim połykając pchłę lub wszoła zawierającego jaja pasożyta. Żyjąc w jelicie psa tasiemiec uwalnia do niego zbędne produkty przemiany materii, które zatruwają organizm zwierzęcia i mogą powodować alergie. Zarażony psiak już po upływie dwóch tygodni zaczyna wydalać człony tasiemca, które mogą także same wypełzać z odbytu psa, powodując świąd. Wyglądem przypominają one ziarenka ryżu i mają zdolność ruchu. Oprócz standardowych objawów zarobaczenia, takich jak biegunki, wymioty i wychudzenie, u psów zarażonych tasiemcem może występować anemia i drgawki. Tasiemiec psi może również zarażać ludzi. Najbardziej podatne na zarażenia są dzieci poniżej 6. miesiąca, które przez przypadek połkną pchłę zawierającą jaja tasiemca. Jednak ten pasożyt jest stosunkowo niegroźny dla ludzi. Tasiemiec bąblowcowy E. granulosus występuje u psów w jelicie cienkim. W cyklu rozwojowym tego tasiemca domowe czworonogi występują jako żywiciele ostateczni, którzy służą pasożytom do roznoszenia jaj. Jednak tasiemiec bąblowcowy prawdziwe zagrożenie stwarza dla człowieka, w organizmie którego zachodzi rozwój otorbionych larw. Larwy te umiejscawiają się w narządach wewnętrznych, najczęściej w wątrobie. Glista psia Inaczej Toxocara canis. Nicień, którego dorosłe formy żyją w jelicie cienkim psowatych. Larwy tego pasożyta po wykluciu przemieszczają się naczyniami krwionośnymi przez wątrobę i płuca. Z powodu obecności larw w płucach zarażone glistą psy często kaszlą. Glisty zdolne są do zarażenia szczeniąt jeszcze prze urodzeniem, dostając się do nich wraz z krążącą krwią. Zarażone glistą psią szczenięta wyraźnie gorzej się rozwijają i mimo dobrego apetytu tracą na wadze. Oprócz kaszlu u chorego psiaka można zaobserwować biegunki, utratę masy ciała, apatię i osłabienie stanu okrywy włosowej. Starsze zwierzęta inwazję glist przechodzą często bezobjawowo. Badanie parazytologiczne kału może nie wykazać obecności jaj glist w próbce, mimo że pasożyty te składają je w ogromnych ilościach. Jaja wydalane są jednak partiami, stąd przy podejrzeniu zarażenia glistą psią do badań kał powinien być zbierany przez kilka dni. Włosogłówka Trichurius vulpis to nicień, który żyje w jelicie grubym psów i odżywia się krwią żywiciela. Jego obecność w organizmie psa może być przyczyną zmian zapalnych w śluzówce jelita i anemii. Silna inwazja włosogłówki może objawiać się krwistymi biegunkami, zahamowaniem wzrostu i wychudzeniem. Jest szczególnie niebezpieczna w przypadku szczeniąt i młodych psów. Człowiek również jest podatny na zarażenie włosogłówką, której leczenie jest trudniejsze niż pozostałych pasożytów jelitowych psów. Tęgoryjec Ancylostoma caninum to pasożyt, który u psów może wywołać brak apetytu, wymioty, biegunki, bladość błon śluzowych i wychudzenie. Przy dużych inwazjach zarobaczone psy mogą mieć także duszności, wysypkę, reakcje alergiczne, wybroczyny na skórze i zapadać w letarg. Pokaźna torebka gębowa tych pasożytów umożliwia im przyczepianie się do błony śluzowej jelita cienkiego. Tęgoryjce mogą dostawać się do organizmu psa przez skórę, a następnie wraz z krwią dostają się do serca i płuc, aż trafią do jelit. Szczenięta mogą zarazić się tym pasożytem podczas picia mleka matki. Objawy, które mogą świadczyć o zarobaczeniu biegunka lub zaparcia krew lub śluz w kale wymioty utrata apetytu chudnięcie kaszel słaba kondycja sierści apatia gorączka nagłe reakcje alergiczne saneczkowanie bladość błon śluzowych obecność jaj lub pasożytów w kale lub wymiotach Brak objawów nie świadczy jednak o braku pasożytów u psa! Jak rozpoznać, który pasożyt zaatakował psa? Jeśli obawiamy się, że nasz pupil może być zarobaczony, należy oddać jego kał do analizy. W tym celu próbki świeżego kału należy pobierać raz dziennie przez okres trzech dni i przechowywać je w szczelnym pudełku (na przykład w pojemniku na mocz) w lodówce. Następnie zebrany materiał należy przekazać lekarzowi weterynarii lub do laboratorium, które specjalizuje się w takich analizach. Koszty badania parazytologicznego kału nie są wysokie (zazwyczaj wynoszą około 30 zł), a pozwalają na stwierdzenie obecności pasożytów i określenie ich rodzaju. Może zdarzyć się jednak, że przy niewielkim zarobaczeniu jaja pasożytów nie będą widoczne podczas analizy. Wtedy lekarz weterynarii powinien ustalić dalsze postępowanie na podstawie objawów, jakie wykazuje dany pies.Na początku rak nie daje żadnych szczególnych objawów, mogą jednak pojawić się pewne niepokojące zmiany na przykład w oddawaniu stolca (biegunka, zaparcia, śluz często z domieszką krwi). Zachorowalność na raka odbytnicy w Polsce stale wzrasta. W 2011 roku zanotowano 3461 nowych zachorowań u mężczyzn i 2247 u kobiet. Kurzajki (inaczej brodawki) to zmiany skórne, które najczęściej pojawiają się na stopach lub dłoniach. Za ich wystąpienie odpowiada wirus brodawczaka ludzkiego HPV. Kurzajki są dolegliwością nie tylko estetyczną, często powodują ból i pieczenie utrudniając przy tym codzienne czynności. Jak pozbyć się kurzajek? Czy można im zapobiec?Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV), który jest odpowiedzialny za pojawienie się kurzajek, ma ponad 120 typów. Niektóre z nich powodują powstanie kłykcin kończystych w obrębie narządów płciowych, a inne za rozwój raka szyjki macicy. Wirusy brodawczaka ludzkiego mogą być bowiem nisko lub wysokoonkogenne. Na szczęście kurzajki należą do grupy wirusów niskoonkogennych, czyli nie prowadzą do rozwoju nowotworu. >> Preparaty na kurzajki Naukowcy podzielili miejsce występowania brodawek i ich typ w zależności od rodzaju wirusa: brodawki zwykłe, czyli kurzajki o szorstkiej powierzchni i kolorze cielistym lub żółtobrązowym, najczęściej pojawiające się na dłoniach lub pod płytką paznokcia są spowodowane zakażeniem wirusem HPV o typie: 1, 2, 4, 26, 27, 29, 41, 57, 65, brodawki podeszwowe są nieco większe od zwykłych, otacza je zrogowaciały naskórek, najczęściej występują na podeszwach stóp i mogą powodować problemy z chodzeniem. Powoduje je typ wirusa 1, 2, 4, 63, brodawki mozaikowe powstają z połączenia kilku brodawek podeszwowych, w wyniku ich zlania się ze sobą. Odpowiada za nie typ wirusa: 2, 27, 57, brodawki młodocianych, inaczej płaskie wyróżniają się gładką powierzchnią. Najczęściej powstają na twarzy lub dłoniach. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 3, 10, 27, 28, 38, 41, 49, kłykciny kończyste pojawiają się w okolicy narządów płciowych. Mają formę miękkich narośli o kalafiorowatym kształcie. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 6, 11, 16, 18, 30, 42, 43, 44, 45, 51, 52, 54. Kurzajki – jak można się zarazić? Gdy na skórze pojawiają się kurzajki (kurzajka to nazwa potoczna brodawki), oznacza to, że wirus HPV przeniknął do naszego organizmu. Mogło do tego dojść na skutek: bezpośredniego kontaktu z osobą zakażoną HPV, kontakt pośredni np. przez używanie tego samego ręcznika czy siadanie w miejscu, gdzie wcześniej siedział chory. Do zakażenia wirusem HPV najczęściej dochodzi na basenach, saunach i siłowniach. Istotną rolę odgrywa także indywidualna odporność organizmu. Do grup ryzyka zakażenia wirusem HPV zaliczają się dzieci, osoby starsze oraz o obniżonej odporności organizmu. Może być tak, że mimo kontaktu z wirusem HPV nie dojdzie u nas do zakażenia. Kurzajki pojawiają się na ogół od dwóch miesięcy do nawet pół roku od momentu zakażenia wirusem HPV. Szacuje się, że przynajmniej ¾ populacji borykało się z problemem brodawek na skórze. Do zasad zapobiegania zakażeniu HPV zalicza się: dbanie o higienę osobistą, zabezpieczanie plastrem ran i zadrapań, chodzenie w klapkach na basenie, stosowanie prezerwatyw, dbanie o odporność organizmu. Ochrona przed wirusem HPV – szczepienia Szczepienia ochronne to najłatwiejsza i najskuteczniejsza metoda zapobieganiu zakażeniom wirusem HPV. Szczepionka ma najwyższą skuteczność jeśli jest podana u dziewczynek i chłopców jeszcze przed rozpoczęciem współżycia. Podaje się ją domięśniowo w zastrzyku w dwóch lub trzech oddzielnych dawkach w ciągu 6 miesięcy. Szczepionka chroni przed najczęściej występującymi typami wirusa HPV. >> Zalecane szczepienia dla dorosłych. Przeciwko jakim chorobom można się zaszczepić? >> Łuszczyca - leczenie, przyczyny, rodzaje >> Kwasy tłuszczowe omega-3. W trosce o zdrową skórę i piękne włosy Kurzajki – czy znikają same? Tak, zmiana powinna zniknąć samoistnie w przeciągu roku – dwóch lat. Ponieważ wirus roznosi się może dojść do powstania brodawek w innych miejscach. Nie zawsze jednak pacjenci chcą tyle czekać – kurzajki powodują defekt kosmetyczny i są wstydliwą dolegliwością. Jeśli występują na podeszwach stóp mogą powodować dolegliwości bólowe. Pacjenci często udają się do dermatologa po sprawdzone preparaty na kurzajki lub w celu wykonania zabiegu usuwającego zmiany. Kurzajki – jak wyglądają? Kurzajka to wypukła zmiana skórna – widać wyraźnie, że jest wzniesiona ponad poziom skóry, przypomina nieco mały guzek (do 2 cm średnicy). Początkowo jest czerwona, z czasem staje się bardziej szara i chropowata w dotyku. W centralnej części kurzajki widać czarną kropkę, nazywaną potocznie korzeniem. W rzeczywistości są to zakończenia naczyń krwionośnych przy rdzeniu zmiany. Najczęściej pojawiają się kurzajki na podeszwach i palcach stóp oraz na dłoniach. Zmiany łuszczą się, może pojawić się zaczerwienienie skóry dookoła, a także bolesność przy ucisku. Kurzajki mogą występować pojedynczo lub w skupiskach. Czy kurzajki bolą? Na ogół kurzajki nie bolą. Wyjątkiem są brodawki podeszwowe, które mogą powodować ucisk na nerwy przy chodzeniu. Kurzajki na twarzy Kurzajki mogą pojawić się nie tylko na twarzy, ale i na całym ciele. Często pojawiają się na twarzy i nogach, co ma związek z… goleniem. Kurzajki na twarzy i ciele przypominają wypukłe piegi. Zakażeniu wirusem HPV w tych miejscach sprzyja podrażnianie skóry maszynką do golenia. Dochodzi wtedy do mikrouszkodzeń brodawek, które roznoszą się dalej na skórę. Jak leczyć kurzajki? W pierwszej kolejności pacjenci sięgają po apteczne preparaty przeznaczone do leczenia kurzajek. Do wyboru mają: preparaty oparte na substancjach złuszczających (kwas mlekowy, kwas salicylowy). Mają one prowadzić do złuszczania naskórka i w konsekwencji do odpadnięcia kurzajki. Preparaty dostępne są w formie sprayu, płynu lub plastrów na skórę, preparaty apteczne wymrażające zmianę – po zastosowaniu ich kurzajka powinna zmienić kolor na biały i odpaść po kilku dniach. Preparat wymrażający znajduje się w specjalnym penie – końcówkę przykłada się do zmiany, a z drugiej strony aktywuje, preparaty w formie lakieru, które pokrywają zmianę i uniemożliwiają jej rozrost. Sztywna powłoka lakieru ma sprawić, że kurzajka odpadnie od zdrowej skóry. Preparaty z apteki na kurzajki mogą powodować dolegliwości bólowe u pacjentów, a po zakończonej kuracji pozostaje zazwyczaj rana. Należy dbać o nią, aby nie doszło do ponownej infekcji. Niestety często preparaty apteczne na kurzajki nie dają pożądanych efektów. Wtedy pacjenci powinni rozważyć zabiegi u lekarza. Zaliczamy do nich: krioterapię, czyli wymrażanie kurzajki. Zabieg odbywa się z użyciem silniejszego preparatu niż te dostępne w aptece, może pozostawić po sobie niewielką bliznę. ablację tkanek kurzajki z wykorzystaniem lasera. Po zabiegu może pozostać blizna, ponieważ laser uszkadza także zdrowe tkanki, chirurgiczne wycięcie zmiany, czyli inaczej wyłyżeczkowanie zmiany wraz z korzeniem. Zabieg wymaga znieczulenia i może pozostawić po sobie bliznę. Często jest stosowany w ostateczności, gdy inne metody nie były skuteczne i kurzajka odrastała w tym samym miejscu, elektrokoagulację, czyli wykorzystanie prądu elektrycznego do usuwania kurzajki. Po zabiegu może pozostać blizna. Niestety inwazyjne metody leczenia także nie dają stuprocentowej pewności, że brodawka nie odrośnie. Domowe metody na kurzajki nie są zalecane, mają niską skuteczność, a nawet mogą zaszkodzić. O jakich metodach mowa? O ścieraniu kurzajek pumeksem, wcieraniu w nie czosnku lub smarowaniu octem. Te metody mogą tylko pogorszyć stan skóry dookoła kurzajki, a na nią samą nie mają wpływu. Czy kurzajka zniknie bez śladu? Wiele zależy od metody jej usunięcia oraz rozmiaru brodawki. Teoretycznie zmiany powinny zniknąć i nie pozostawić po sobie blizny, jednak w przypadku chirurgicznych metod ich usuwania ślad na skórze może pozostać. Kurzajka a odcisk – z czym można pomylić kurzajkę? Kurzajki bardzo łatwo pomylić z odciskiem. Inna jest przyczyna powstawania obu zmian – kurzajki powstają na skutek zakażenia wirusem HPV, natomiast odciski na skutek długotrwałego ucisku lub tarcia na powierzchnię skóry. Odciski powstają zazwyczaj na stopach – mają bladożółty kolor i bardzo grubą skórę. Rzadko zdarza się, że pacjenci mylą kurzajki z innymi zmianami – pojawiające się na stopach modzele nie wystają ponad poziom skóry, chociaż mogą powodować dolegliwości bólowe. W przypadku niepewności, co do rodzaju zmiany, należy udać się dermatologa lub lekarza rodzinnego, który także bez trudu rozpozna brodawkę. Rak nadnerczy. Adrenoleukodystrofia. Nowotwory związane z AIDS. Chłoniak związany z AIDS. Amegakaryocytoza (wrodzona amegakaryocytoza Małopłytkowość) Rak odbytu. Niedokrwistość aplastyczna. Dodatek Rak. Gwiaździaki, rak mózgu u dzieci. Rak jądra u psa. Rak jest jedną z najgorszych chorób, jakie istnieją. Niestety, nowotwory coraz częściej atakują nie tylko ludzi, ale również psy. Dlatego, jeśli obawiamy się o zdrowie naszego pupila, powinniśmy dowiedzieć się jak najwięcej o chorobie, na którą zapadł nasz pies. Jeżeli jest to rak jądra, nie bagatelizujmy problemu. Wczesne rozpoznanie może uratować życie naszego czworonożnego przyjaciela. Rak jądra u psa. Czy można go wyleczyć? Jakie są rokowania? Rak u twojego ukochanego czworonoga nie musi oznaczać końca świata. Szanse na jego powrót do zdrowia zależą od mnóstwa czynników. Dowiedz się, co możesz zrobić, żeby pomóc swojemu psu jak najłagodniej przejść przez chorobę i szybko powrócić do zdrowia! Rak jądra u psa polega na rozrastaniu się jego komórek w niekontrolowany sposób. Bezpośrednią przyczyną choroby jest hormonalna stymulacja androgenowa, gromadzenie się 5 dihydrotestosteronu (DHT), a także zwiększenie się ilości receptorów dla androgenów w gruczole narażone na chorobę są czworonogi z wnętrostwem. Co to znaczy wnęter? Wnętrostwo polega na tym, że jedno albo oba jądra, zamiast w mosznie, znajdują się w kanale pachwinowym lub jamie brzusznej. Takie zwierzęta są narażone na przegrzanie jąder, co znacznie zwiększa ryzyko zapadnięcia na raka jąder i powoduje bezpłodność. Rak jądra u psa objawyJakie symptomy powinny nas zaniepokoić? Wbrew mitowi, że „rak nie boli” i nowotwór może wykryć jedynie lekarz, organizm naszego czworonoga wysyła wiele sygnałów. Mogą, ale nie muszą one świadczyć o tym, że chodzi o raka jądra u objawia się rak jądra u psa? Jeśli dostrzegamy, że piesek krwawi z miejsc intymnych, nosa albo innych części ciała, koniecznie udajmy się do weterynarza. Czy odnosimy wrażenie, że w krótkim okresie jego waga gwałtownie spadła? A może przy głaskaniu wyczuwamy guzki i powiększenia, których wcześniej tam nie było? Brak apetytu, bolący i spuchnięty brzuch, biegunka, kłopoty z oddawaniem moczu albo krwawy mocz jasno świadczą, że z pieskiem dzieje się coś próbujmy leczyć zwierzaka samodzielnie – wiele schorzeń jest w stanie wykryć wyłącznie lekarz za pomocą badania krwi albo prześwietlenia. Tylko tak może dobrać zwierzakowi leki albo zaplanować metody leczenia. Rak jąder u psów leczenieJak się leczy raka jąder u psów? Do podstawowych sposobów leczenia raka jąder u psów należy metoda chirurgiczna. Jest ona najczęściej stosowana u czworonożnych pacjentów, u których rak wykryto na dość wczesnym etapie. Innymi sposobami są leczenie paliatywne albo chemioterapia. Leczenie paliatywne raka na czym polega? Leczenie paliatywne dotyczy przypadków, kiedy weterynarz kładzie przede wszystkim nacisk na złagodzenie przykrych objawów choroby oraz zapewnienie psu jak najlepszego samopoczucia. Istnieją różne metody leczenia paliatywnego. Do podstawowych należy podawanie leków przeciwbólowych, leczenie farmakologiczne i terapia u psaChemioterapia na czym polega? Chemioterapia jest najpopularniejszą metodą leczenia nowotworów. W wyniku dobrze wykonanej chemioterapii powinno dojść do wyniszczenia wszystkich dzielących się komórek. Chociaż skutkiem ubocznym jest osłabienie również zdrowych komórek, warto wiedzieć, że psy znoszą chemioterapię o wiele lepiej niż ich opiekunowie. Oczywiście wiele zależy od rasy i chemioterapia jest skuteczna? Istnieją przypadki, gdy weterynarz nie może wykonać chemioterapii, ponieważ takie działanie może doprowadzić do śmierci wycieńczonego pacjenta. Podawanie chemii obejmuje cały cykl leczenia. Opiekun chorego na raka jąder zwierzaka powinien zdawać sobie sprawę, że po pierwszym podaniu leków nie następuje polepszenie. Wręcz przeciwnie – zwierzak ma podwyższoną temperaturę ciała i odczuwa ból. Rak jąder u psów. Rak jąder u starego psaRak jądra występuje najczęściej u piesków powyżej szóstego roku życia, ale niekiedy przytrafia się nawet dwuletnim i młodszym osobnikom. Najczęściej na raka jądra psa zapadają dziesięciolatki. Dlatego im nasz zwierzak jest starszy, tym uważniej powinniśmy obserwować jego zachowanie i bardziej pilnować wizyt u weterynarza. Pamiętaj, że im zwierzak ma więcej lat, tym mniej energii i zdolności regeneracji. Rak jądra u psa przerzuty. Nowotwór jądra u psa rokowanieCzy rak jądra u psa daje przerzuty? Niestety, to możliwe, ale nie musi być regułą. Nowotwór jądra u psa rokowanie? Zwykle dzięki chemioterapii udaje się zahamować rozwój raka jądra. Szczególnie gdy został wykryty na wczesnym jednak przerzuty są zbyt rozległe, najczęściej weterynarz proponuje leczenie paliatywne. Leczenie paliatywne u nieuleczalnie chorych zwierząt ma zapewnić im największy komfort w ostatnich miesiącach, a czasem latach życia. W ten sposób zyskują jeszcze jakiś czas na spędzenie czasu z opiekunem, a opiekun – na pogodzenie się z losem i pożegnanie ukochanego jądra u psa zapobieganieNie da się w stu procentach zapobiec wystąpieniu nowotworu u naszego pupila. Jednak istnieją sposoby, dzięki którym możemy zniwelować niebezpieczeństwo, że rak jądra u psa w ogóle zapobiec rakowi jądra? Brak jądra u psa pomoże? Najskuteczniejszą metodą jest usunięcie jądra naszego psiaka, najlepiej obu na raz. To rozwiązanie szczególnie potrzebne, kiedy mamy do czynienia z wnętrem. Pamiętaj, że rak to choroba przenoszona genetycznie, więc istnieje zagrożenie, że jeśli rodzic albo dziadek twojego psa na nią zapadł, jego też to możemy również zapominać o profilaktyce. To szczególnie istotne, jeśli nasz czworonóg ukończył już szósty rok życia. Ważnych informacji może dostarczyć nawet podstawowe badanie krwi. Rak jąder u psów. Badania profilaktyczne psaWydaje ci się, że kilka miesięcy albo rok bez wizyty u weterynarza nie mają żadnego znaczenia dla życia twojego czworonoga? Przypomnij sobie, że dla psa pół roku to aż pięć lat człowieka!Do specjalisty warto zaglądać nie tylko, żeby kupić tabletki na odrobaczanie albo wykonać obowiązkowe szczepienie. Raz do roku nasz czworonóg powinien koniecznie przejść zestaw podstawowych badań, które rzucą światło na jego aktualny stan zdrowia. Zwierzaki najczęściej okazują, kiedy coś je boli, jednak czasem czują się zupełnie dobrze, chodzą chętnie na spacery, mają apetyt oraz są skore do zabawy. Zaczynają skarżyć się, dopiero gdy sprawy zajdą już daleko. W dodatku im szybciej odkryjemy, że doszło do zakażenia albo podrażnienia, tym szybciej i mniejszym kosztem uda się je wyleczyć. Jakie badania profilaktyczne należy wykonywać u weterynarza? Badania krwi – morfologia i podstawowe badania biochemiczne – a także badanie moczu, szczególnie jeśli pojawiają się w nim kropelki krwi. Zaburzenia pracy tarczycy albo powiększenie czerwonych krwinek są niedostrzegalne gołym okiem i tylko weterynarz precyzyjnie określi, co się dzieje. Jak opiekować się chorym psem?Jak opiekować się chorym psem? Istnieje tak zwana zasada 3xC i to jej powinniśmy się trzymać. Co to jest metoda 3xC? Cicho, ciepło, do tej pory posłanie twojego pupila znajdowało się w miejscu, przez które codziennie przechodzili wszyscy domownicy, powinnaś je przenieść gdzieś, gdzie będzie miał więcej spokoju. Pamiętaj, że musi być wolne od przeciągów, nawiewów klimatyzacji oraz oddalone od kaloryfera na tyle, żeby pieskowi nie było zbyt gorąco. Nawet jeśli wcześniej uwielbiał uczestniczyć we wszystkim, co się działo w rodzinie, choroba to moment, kiedy powinien skupić się na zebraniu sił. Po drugie, to miejsce nie może być zbyt naświetlone. Jeśli w pokoju znajduje się okno, koniecznie zaciągnij zasłony albo zapuść podawać choremu psu do jedzenia? Tak samo, jak u ludzi, dieta psa powinna ulec modyfikacji, kiedy akurat choruje. Koniecznie wypytaj o szczegóły weterynarza, ponieważ składniki, które pomogą czworonogom z chorym żołądkiem, niekoniecznie sprawdzą się u tych z rakiem jądra. Na pewno nie powinien jeść swojej codziennej karmy. Zamiast tego kup bezpośrednio w gabinecie weterynaryjnym specjalną wersję dla psich rekonwalescentów. Legowisko dla chorego psa Kiedy przygotowujemy legowisko dla chorego czworonoga, powinnyśmy zadbać, by czuł się na nim komfortowo i bezpiecznie. Pamiętaj, że zwierzak nie powinien, a często zwyczajnie nie może wychodzić zbyt daleko. Dlatego musi mieć wszystko położone „pod nos”.Nie musisz od razu przynosić zwierzakowi wszystkich zabawek, ale ulubiona maskotka, gryzak lub kocyk jest niezbędny. Wykorzystaj kilka starych poduszek albo okryć, żeby uwić mu miękkie i przytulne gniazdko. Niedaleko umieść miskę z wodą i karmą. Pilnuj, żeby zawsze była przyjemnie zimna i świeża. Po całym dniu dokładnie ją wypłucz, żeby na dnie nie zostawał osad. Usuń wszystkie przedmioty i meble, które mogłyby stanowić przeszkodę albo zagrożenie dla zwierzaka. Jeśli czworonóg nie może na razie opuszczać mieszkania, żeby załatwić swoje potrzeby, warto pomyśleć o tymczasowym rozwiązaniu. Pamiętasz maty, które stosowałaś, kiedy przeprowadzałaś z pupilem trening czystości? Powinnaś znowu się w nie zaopatrzyć. Kiedy dostrzeżesz, że psiak wierci się i spogląda znacząco w stronę drzwi, pomóż mu dotrzeć do maty. Pupil szybko nauczy się, że na razie musi siusiać tutaj. Maty są także przydatne, jeśli piesek ma problemy z z chorym psemCzy chory pies może wychodzić na spacer? Niekiedy nasz chory pupil nie ma sił, aby wyjść do innego pokoju, nie mówiąc o spacerach. Należy go wówczas zostawić w spokoju i do niczego nie zmuszać – niech zregeneruje siły. Jednak kiedy jego stan się polepszy, warto powoli zachęcać czworonoga, by wyszedł z nami na i świeże powietrze są niezbędnym składnikiem powrotu do zdrowia. W przypadku ras psów małych sprawa jest ułatwiona. Kiedy york czy chihuahua się zmęczy, wystarczy wziąć go na ręce i zabrać do domu. Jednak bernardyn albo husky raczej nie da się tak łatwo okiełznać. Dlatego, nawet jeśli do tej pory zawsze zbiegaliście na parter po schodach, wybierz windę. Teraz każde, nawet najkrótsze wyjście to dla zwierzaka spory wysiłek i warto oszczędzać energię na później. Pamiętaj, że w okresie rekonwalescencji nasz czworonóg powinien, w miarę możliwości, unikać kontaktu z innymi psami. Jego układ odpornościowy jest poważnie osłabiony, więc o wiele łatwiej może zarazić się chorobami i infekcjami. ZOBACZ ZDJĘCIA:fot. Meredith HunterTwój pies ma już ponad sześć lat, nie ma apetytu i stracił na wadze? Uważaj, to może być rak Jeremiah HigginsRak jąder najczęściej występuje u czworonogów w dziesiątym roku życia. Dlatego przynajmniej raz do roku należy wybrać się z psiakiem do weterynarza, żeby przeprowadzić kompleksowe Gabrielle CostaNa początku leczenia, tuż po podaniu leków, stan zwierzaka prawdopodobnie się pogorszy. Opiekun powinien być na to przygotowany, żeby nie martwić się gorączką i bólem swojego Robert LarssonKiedy przygotowujesz legowisko dla chorego psa, zadbaj o to, by było wygodne oraz położone w zacisznym i ciepłym J-S RomeoJeśli nasz zwierzak przeszedł zabieg chirurgiczny, najprawdopodobniej przez jakiś czas będzie musiał nosić specjalny kołnierz, który powstrzyma go od wylizywania świeżej rany. ZOBACZ TEŻ:Choroby psów: Najstraszniejsze psie chorobyIle pies jest w ciąży? Informacje i specyfika rasGłuchy pies: objawy, leczenie i jak mu pomóc Stolec ołówkowaty to masa kałowa o średnicy około 1 centymetra. Objaw ten może być manifestacją groźnych chorób. Najczęstsze przyczyny wydalania cienkich stolców, to: dieta, stres, zespół jelita drażliwego, guzki krwawnicze odbytu oraz choroba nowotworowa jelita grubego. Leczenie ołówkowatych stolców uzależnione jest od